„Klon palmowy” w znaczeniu „szkółkarsko – handlowym” to różne gatunki klonów należących do sekcji Palmata, pochodzące głównie z Japonii i Azji Wschodniej.
Kiedy dwieście lat temu zaczęto je sprowadzać do Europy, uczeni botanicy nazwali je wszystkie Acer polymorphum. Później zaczęto rozróżniać gatunki, ale ogrodnicy nie zawracali sobie tym głowy, stąd na etykietach w sklepach zwykle widnieje: Acer palmatum i nazwa odmiany, choć faktycznie mogą to być gatunki:
– występujące w Chinach A.pseudosieboldianum, A.linganense, A.ceriferum, A.duplicato-serratum, A.palmatum, A.pubipalmatum, A.pauciflorum (synonim A.changhuaense),A.robustum (syn. A.anhweiense), A. oliverianum, A. sinense, A. elegantulum
– japońskie A.palmatum, A.matsumurae, A.amoenum, A.japonicum, A.sieboldianum, A.shirasawanum, A.tenuifolium (czasem A. shirasawanum var. tenuifolium)
– północnoamrykański Acer circinatum
-oraz mieszańce międzygatunkowe.
Nazwanych odmian uprawnych (kultywarów) jest grubo ponad tysiąc, aby je prawidłowo sklasyfikować trzeba przeprowadzić badania genetyczne.
Odmiany uprawne (tzw. kultywary) praktycznie zawsze rozmnaża się wegetatywnie, tj. z sadzonek lub przez szczepienie. Ukorzenione sadzonki są od razu fizjologicznie „stare” i mają słabszy system korzeniowy, u szczepionych podkładki są często niedopasowane – szkółkarze z oczywistych względów szczepią na tym, co łatwo się rozmnaża i szybko rośnie. Dla niektórych gatunków dobrą podkładką (mocny system korzeniowy, stosunkowo odporny na wertycylozę) jest klon wytworny (Acer elegantulum).Odmiany klonu Shirasawy powinno się szczepić na podkładkach klonu japońskiego (A. japonicum), Chińczycy masowo szczepią „klony palmowe” na należącym do innej sekcji klonie Dawida (Acer davidii). Ujawniająca się po kilku-kilkunastu latach niezgodność fizjologiczna podkładki i szczepionej odmiany jest najczęstszym powodem problemów w uprawie „klonów palmowych”, z tego powodu „klony palmowe” są uważane za chorowite i trudne w uprawie.
Od 25 lat wysiewam nasiona z kilkudziesięciu drzew różnych gatunków i odmian. Każdego roku spośród tysięcy siewek wybieram najatrakcyjniejsze, będą rosły zdrowo przez dziesiątki a nawet setki lat.
Nie mam żadnych odmian zarejestrowanych przez kogoś innego – moje klony są podobne do wielu, ale żaden nie jest identyczny. Nie szczepię zarejestrowanych znanych odmian (inni to robią), szczepię te najciekawsze które sam wyselekcjonowałem. Może kiedyś je zarejestruję… Ale szczepione „nie są prawdziwe”, to hybryda dwóch organizmów, podkładka zawsze wpływa na to, co zostało na niej zaszczepione. Najwyższa kategoria to oryginały, te pierwsze na własnych korzeniach.
Najmniejsze wyselekcjonowane spośród tysięcy, niepospolite, warte dalszej uprawy rosną w doniczkach o pojemności 1,2 litra. Największe, około 20-letnie, mają 2-4 metry wysokości i rosną w pojemnikach 110-litrowych.
Nie da się ich krótko opisać (trzeba by książkę), je trzeba zobaczyć!
Na zachętę załączam trochę wiosennych zdjęć.
UPRAWA:
Wiele gatunków i odmian może być z powodzeniem uprawianych w całej Polsce. Przeważnie odporne na mrozy, niewymagające co do gleby, po ukorzenieniu odporne na suszę, większość może rosnąć na stanowiskach słonecznych i w cieniu.
Szkodzić im mogą późne przymrozki i werticiloza, najgroźniejszy jest nadmiar troski:
-Nadmiernie nawożone i podlewane późnym latem i jesienią nie zdrewnieją przed zimą
– owijanie na zimę włókniną, folią czy kartonem skutkuje uszkodzeniami delikatnej kory. Pod takim okryciem jest przeważnie wilgotno, w cieplejsze dni doskonałe warunki rozwoju mają bakterie i chorobotwórcze grzyby.
