Błotnia wodna (Nyssa aquatica) zwana po angielsku „Water tupelo” pochodzi ze Stanów Zjednoczonych. Rośnie na bagnach i terenach zalewowych wzdłuż południowowschodniego wybrzeża i w dolinie Missisipi, najdalej na północ po Illinois.
OPIS:
Prawdziwa błotnia w pełni zasługuje na swoją nazwę. Nie ma sobie równych pod względem odporności na zalewanie: tworzy lasy tam, gdzie podczas pory deszczowej poziom wody osiąga 6 metrów. Zatopiona do ¾ wysokości potrafi przetrwać nawet 10 miesięcy! Zdolność tą zawdzięcza szczególnej budowie tkanek, które są w stanie transportować tlen atmosferyczny do gąbczastych korzeni.
Charakterystyczną cechą błotni wodnych jest butelkowato rozdęta nasada pnia. Zaczyna to być widoczne już u młodych siewek, a kilkusetletnie drzewa (błotnie wodne są długowieczne) wyglądają wręcz monstrualnie. Drewno z przyziemnej części ma znacznie mniejszą gęstość, jest cenionym materiałem rzeźbiarskim i do budowy instrumentów muzycznych. Z wyższych części nawet 20-metrowego pnia pozyskuje się wysokiej jakości surowiec do „klasycznych” zastosowań, np. do wyrobu mebli. Z kolei bardzo lekkie korzenie służą jako namiastka korka.
Błotnie wodne, podobnie jak bardziej znane błotnie leśne (Nyssa sylvatica), kwitną w maju, ich niepozorne kwiatki są bardzo nektarodajne. Miód błotniowy, (Tupelo honey) ma bardzo bogaty smak, dzięki dużej zawartości fruktozy niemal nie krystalizuje i należy do najbardziej cenionych północnoamerykańskich miodów.
Walory dekoracyjne posiadają pojawiające się na egzemplarzach żeńskich (błotnie wodne są dwupienne) granatowe lub ciemnofioletowe owoce. Wrzecionowatego kształtu, zwykle blisko 3 cm długie, rosną pojedynczo na długich ogonkach, mają soczysty miąższ i bruzdowaną wydłużoną pestkę. Są jadalne, ale dość kwaśne i nadają się raczej tylko na przetwory, stanowią pokarm dla wielu gatunków zwierząt.
Owoce błotni leśnej są mniejsze, w przybliżeniu kuliste i wyrastają skupione po kilka na jednej szypułce.
Inne różnice:
-lśniące z wierzchu i matowe, białawe od spodu liście są większe, mają nawet 20 cm długości (u błotni leśnych są wyraźnie mniejsze, obustronnie zielone)
-jesienią liście błotni wodnej efektownie się przebarwiają, zawsze na żółto, najwyżej z pomarańczowym odcieniem. Liście błotni wodnej nigdy nie będą czerwone, bordowe, fioletowe czy różowe (tak przebarwiają się błotnie leśne Nyssa sylvatica).
UPRAWA:
Najlepiej, szybko, rośnie na glebach mokrych, potrafi też rosnąć na bagnach, a nawet wprost w wodzie. W naszych warunkach, na przeciętnej glebie ogrodowej i z letnimi suszami, błotnie wodne rosną powoli.
Wg amerykańskich danych na obszarze naturalnego występowania znosi zimowe mrozy do -25 C (u nas takich dawno nie było) ale wymaga 180 dni bez mrozu. Ten warunek może być spełniony w cieplejszej połowie Polski i w warunkach miejskich. W chłodniejszej połowie, tam gdzie często bywają majowe i październikowe przymrozki, bezpieczniej jest sadzić błotnie wodne na stanowiskach suchych i ograniczać podlewanie w końcu lata – szybciej zakończą wegetację i zdążą zdrewnieć przed zimą.
Stanowisko słoneczne.
