Styrakowiec japoński (Pterostyrax hispida, P. hispidus) rośnie w centralnych Chinach i w górskich rejonach Japonii.
OPIS:
W swojej ojczyźnie wyrasta w 10-metrowe drzewko, w Polsce największy egzemplarz rosnący w arboretum w Rogowie ma około 8 metrów wysokości ( 50-letni ). Można przyjąć, że w normalnych, ogrodowych warunkach po dwudziestu latach będzie 4-metrowym krzewem lub nieco wyższym drzewkiem.
Styrakowiec japoński to najodporniejszy i najczęściej w europejskich ogrodach botanicznych spotykany styrakowiec. W ogrodach i terenach zieleni prawie nie spotykany, wart rozpowszechnienia ze względu na efektowne ulistnienie (nawet 20-centymetrowe liście) i bardzo obfite kwitnienie na początku lata (u nas zwykle czerwiec, czasem jeszcze początek lipca). Białokremowe kwiatki z długimi pręcikami, przyjemnie pachnące , skupione są w nawet 25-centymetrowej długości zwisające grona. Krzewy nimi obwieszone wyglądają przepięknie (w USA bywa nazywany Wisteria tree), interesująco wyglądają długo pozostające na drzewach owoce.
UPRAWA:
Może rosnąć i kwitnąć na stanowiskach słonecznych i w półcieniu.
Jak prawie wszystko, styrakowce japońskie najlepiej rosną na glebach żyznych i nieco wilgotnych, jednak przystosują się do każdej byle była dobrze zdrenowana.
Wg. amerykańskich danych nadają się do uprawy nawet w 4 strefie klimatycznej, tam gdzie zwykle zimą temperatury spadają poniżej -35 C. W Polsce klimat jest mniej przyjazny ( wahania temperatur na przedwiośniu, majowe mrozy, krótszy okres wegetacji), dlatego sadząc styrakowce w rejonach o surowszym klimacie należy starannie wybrać stanowisko. Ogólna zasada: im zimniejszy rejon tym więcej słońca, gleba powinna być mniej żyzna i suchsza – będą rosnąć wolniej ale latem szybciej zakończą wegetację, zdążą dobrze zdrewnieć i lepiej zniosą surową zimę.
