Orzech czarny (Juglans nigra) rośnie we wschodniej części Stanów Zjednoczonych.
OPIS:
Na dobrych glebach rośnie szybko , największy z orzechów. W Ameryce osiąga 50 metrów wysokości, w Polsce ponad połowę tego.
Orzech czarny jest pięknym drzewem z wyraźnym, długim, prostym pniem pokrytym czarną korą. Drzewa rosnące na stanowiskach słonecznych mają regularne korony – w młodości stożkowate, potem owalne lub kuliste.
Duże, nawet 60 cm długie liście składają się z 15-23 listków (najwięcej spośród wszystkich orzechów), są bardzo aromatyczne. Intensywnie, przyjemnie pachną nie tylko roztarte, ale nawet poruszane wiatrem.
Jeszcze silniej pachną grube okrywy owoców – kuliste orzechy mają do 6 cm średnicy, opadają zielone późno, często już po opadnięciu liści. Owocować zaczynają zwykle około 12-letnie drzewa.
Pożytki z orzecha czarnego są różne:
– orzechy (to co w środku) pożywne, tłuste, ale trudno je wydłubać i niezbyt smaczne. Niedojrzałe, całe owoce z łupiną bywają marynowane – tak, jak to kiedyś robiono z owocami orzecha włoskiego.
– sok (z drzewa) można pić lub zrobić syrop – jak z klonu lub brzozy.
– b. cenne drewno – z tego powodu niemal zupełnie wycięto go w lasach 100 lat temu.
– kora, liście i okrywy owoców stosowane w medycynie – chorób leczą pewnie pół setki!
– żółty i brązowy barwnik można z niego uzyskać.
– roztarte liście można stosować jako repelent. Wystarczy się posmarować i mucha nie siada.
– liście dodane do kompostu przyspieszają jego rozkład.
UPRAWA:
Orzech czarny nie nadaje się na gleby suche i ubogie.
Dorosłe są zupełnie odporne na mrozy, młode w chłodniejszych rejonach kraju mogą ucierpieć podczas „zim stulecia”, czasem późne przymrozki uszkadzają młode listki.
Orzech czarny, bardziej niż inne orzechy, wydziela do gleby substancje utrudniające rozwój innych roślin. Szczególnie wrażliwe są różowate – trzeba to mieć na uwadze przy wyborze miejsca dla niego.
Źle znosi przesadzanie.
Nie lubi cięcia – zwłaszcza wiosną nie należy ciąć, bardzo „płacze”.
