Aralia chińska (Aralia chinensis, Aralia stipulata) z Chin pochodzi.
OPIS:
W Polsce prawie nieznana.
Rośnie mniejsza niż stosunkowo często spotykana aralia wysoka, u nas zwykle jest najwyżej trzymetrowym krzewem.
Aralie są całe kolczaste. Kolce mają nie tylko na gałązkach – pokryte kolcami są ogonki liściowe, u młodych roślin znajdujemy je nawet na blaszkach liściowych. U starszych krzewów kolce złuszczają się z grubiejących gałęzi (jak u róży), mniej też pojawia się ich na liściach.
Aralia chińska ma nieliczne, bardzo grube pędy (jednoroczne nawet do 2,5 cm średnicy), na końcach pędów znajdują się parasole z podwójnie pierzastych liści blisko metrowej długości. Za sprawą wyglądu, tam skąd pochodzi jest nazywana „palmą aralią”.
W sierpniu aralia chińska zakwita i wtedy nie można jej pomylić z żadną inną. Wyrastające na końcach pędów kwiatostany, złożone z pięknie pachnących, żółtych kwiatków to regularne stożki o wysokości i szerokości osiągającej nawet 50 cm.
Po przekwitnieniu w miejscu kwiatków pojawiają się 3-4 milimetrowej średnicy owoce – najpierw zielone, potem czerwone i wreszcie w październiku wszystkie robią się granatowoczarne.
UPRAWA:
Aralia chińska jest niezupełnie odporna na mrozy. W chłodniejszych rejonach kraju podczas „zim stulecia” może podmarzać, ale znakomicie regeneruje – tyle, że w takim roku nie zakwitnie. W całym kraju może cierpieć od majowych przymrozków (marzną młode listki).
Nim wejdzie w wiek owocowania ( 4-5 lat) rośnie szybko.
Dobrze znosi ocienienie, nie lubi gleb suchych i wapiennych.
